21 lat temu...

była zgoła inna pogoda, słonko świeciło, świat radośnie witał wiosnę, która się już na dobre rozgościła, a my z mężem w godzinach porannych gnaliśmy taksówką, żeby przedostać się z zakorkowanej Woli na Pragę, do Szpitala na Szaserów.

Tam nas przyjęto szybko. Osobisty został za drzwiami, a mnie powieziono gdzieś na nieprzyjazną, zimną salę z kilkoma łóżkami. Koło mnie działy się cuda, był krzyk, płacz, szczęście, a ja sobie leżałam, leżałam i leżałam w mało komfortowej sytuacji, obdarta co nieco z godności i odzieży, bo wtedy "rodzić po ludzku" było hasłem obcym i niepopoularnym. 

Bóle przychodziły i odchodziły, aby w końcu, chwilę przed północą mógł pojawić się ON - mój pierworodny, najcudniejszy, najkochańszy, najwspanialszy Synuś - wtedy Kubuś,

dziś Kuba

W tym jednym momencie pokochałam Go miłością wielką, niepowtarzalną, a po jakimś czasie zrozumiałam co to znaczy, że posiadanie dziecka jest zgodą na to, aby twoje serce już na zawsze chodziło swoimi drogami.

Dziś nasze Dziecko kończy 21 lat, a ja jestem szczęśliwa, że mogłam mu towarzyszyć przez te lata, pokazywać świat, uczyć życia, cieszyć się powodzeniami i pocieszać w nieszczęściach. Dziś jest najstarszym Bratem, tym co to umie, wie, potrafi, a ja obserwuję z boku i patrzę, jak rozkłada skrzydła dorosłości i wyfruwa z gniazda w świat, jak realizuje swoje marzenia i plany.

Życzę Ci Synu, aby życie Cię nie zawiodło i niosło mądre doświadczenia, a Ty abyś mógł realizować swoje plany i marzenia.