Amigurumi...

nęciło mnie od jakiegoś czasu. No i w końcu znalazłam chwilę na zmierzenie się z tematem. No może temacikiem, bo pierwsza praca, to maleństwo, składające się z jednej część wypychanej, pozostałe trzy, to uszy i ogon, które trzeba tylko przyszyć.
Tak więc oto Pan Mysz:

Wzór i opis z bloga Karoliny - Szydłaki Cudaki. Opis jasny, prosty, czytelny. Do tego w oddzielnym wpisie można znaleźć linki do filmów z podstawami tworzenia amigurumi.

Mój Pan Mysz powstał z wełny YarnArt Jeans. Brak bezpiecznych oczu wymógł doszycie oczu z guzików, dzwonki się gdzieś skryły, więc ogonek nie dzwoni. Pana Mysza już porwał Szymi, więc chyba wyszedł nie najgorszy. Widzę już błędy, wiem z czym sobie tak sobie poradziłam, ale umiem również zmniejszać robótkę i zakańczać bez tworzenia "cycka" - to już krok do przodu. 

A to chyba nie jest moje ostatnie słowo w kwestii amigurumi...

Ćwiczę...

wciąż ćwiczę, bo wciąż wychodzi krzywo, nieco niezgrabnie. Ale i tak cieszy każdy kolejny uszytek. Dziś spod stopki maszynowej wyskoczył taki piórnik

Wzór stąd

Przy okazji zrobiłam pokazowy pompon z tiulu na jutrzejsze zajęcia ze szkolnym Wolontariatem. 

Myślę, że ładnie dopełnia całości :-)

Trzeci Kot ...

tym razem PanKot, dołączył dziś do naszej zwierzajny. Wyzwanie to stanęło przede mną, gdy ujrzałam cudne zwierzopoduchy na blogu Montownia Ody(tam też można pobrać wykrój na głowy i łapki). Zakochałam się w nich natychmiast i wraz z Szymkiem uznaliśmy, że mus kota uszyć.

Szymi wybrał tkaniny i ustalił ich przeznaczenie oraz skomponował układ pasków, ja wykroiłam i pozszywałam. 

 Młody zajął się "duszą" kota.

 

No i w końcu powstał - nieco z doskoku, niedoskonały, bo łepek ma za mały w stosunku do tułowia, ale już go kochamy miłością wielką i jest taki "nasz" - nieco pokraczny, szalony w kolorystyce, ale chyba dobrze poczuł się na naszych kanapach. No i bardzo lubi zdjęcia ;-)

 

 

 

 

 

 

Niechybnie powstaną kolejne, z bardziej dopasowanymi łepetynami ;-)

Słodki drobiazg...

był mi potrzebny jako dodatek do głównego prezentu dla pary pewnych 40-latków :-)

Wpadły mi w necie w oko pomysły na spersonalizowanie czekoladek Merci i bardzo mi się ten pomysł spodobał.

Jako, że Magda jest fanką czerni i bieli, dlatego w tym kierunku poszedł dobór papierów na czekoladkowe etykiety. Miało być nieco dowcipnie i nie do końca sklepowo.

Było nieco pod górkę, bo oczywiście, robiąc pierwszy raz taką pracę, nie przewidziałam, że czekoladki, tak ściśle firmowo zapakowane w pudełku, po owinięciu grubszym papierem będą z niego wyłazić. No i wyłaziły, i to jak ;-)

Ale przewinęłam raz jeszcze, zdecydowanie ściślej i udało się je jakoś ułożyć. Do tego życzenia z przymrużeniem oka i drobiazg gotowy. 

Wierzch prosty, nieprzekombinowany.

Mam nadzieję, że pomysł trafił w gusta obdarowanych i sprawił im przyjemność.

Myślę, że ten pomysł wykorzystam jeszcze nieraz - bogatsza o doświadczenia, nie popełnię znanych mi już błędów ;-)