Wagary, czyli...

po co mi to było ?
Obecny weekend był w moich planach tym spędzonym w szkole. Wczoraj, mimo porannej śnieżycy, plan się powiódł - grzecznie przesiedziałam dzień w ławce ucząc się uczyć ;-)

Moja podświadomość, dziś rano, zaraz po przebudzeniu, zrobiła małą przebieżkę po całym mym jestestwie i stwierdziła:
1. nie chce mi się
2. jestem zmęczona
3. chce mi się spać
4. nie chce mi się

Na takie dictum mego organizmu nie mogłam pozostać obojętna, a jako pojętna jednostka, szybko doszłam do wniosku, że pozostanie w domu powinno być lekiem na zło świata całego. Gdzieś z tyłu głowy miałam wprawdzie wizję bardzo ciekawych zajęć z edukacji matematycznej i techniki, ale tył głowy był zbyt daleko.

Poranne śniadanko i kawka w spokojnym nastroju nie zapowiadały tego, co miało nastąpić, nadciągnąć i mnie dopaść, a szkoda.
Jakoś tak przy trzecim łyku mego ulubionego napoju skonstatowałam, że tak gdzieś w połowie tygodnia pozostaję w okrojonym składzie rodzinnym w postaci trzech jednostek = mniej rąk do pracy = więcej roboty dla mnie = brak czasu na gotowanie = obiady kupne (brryyyy).
Do tego mój syn-student ma w najbliższym tygodniu całą masę kolokwiów, co również zaowocuje nabijaniem kabzy sprzedawcy kebabów.

W związku z tym zrobiłam mały przegląd kuchenny, pognałam Małża na zakupy, a sama zajęłam się planowaniem, niepomna bólu rąk, kręgosłupa, zmęczenia zwojów i zapowiedzi ciężkiego tygodnia przyszłego (Akcja "Zima w mieście").

I tak oto zgotowałam sobie dzień garów. Przygotowałam dania obiadowe na najbliższe pięć dni, na dwa domy, w sumie wstępnie 8 osób, od środy 6.
Zamrażarka pęka w szwach, w wiatrołapie istny labirynt ze słoików, pojemników plastikowych i innych takich - to dla uczącego się dziecka.
No i oczywiście nie zabrakło deserów w postaci bloku czekoladowego, pleśniaka (w całości na wynos dla głodujących studentów) i mojego ulubionego deseru karnawałowego w postaci faworków drożdżowych (przepis podawałam tutaj)
Faworki najpierw wyglądały tak

potem tak

następnie zmieniły swą formę

żeby popływać w oleju

i utaplać się w cukrze-pudrze, po czym zaległy w talerzu

co by natychmiast zniknąć w paszczy takiego Jednego

który był zachwycony wyrobami rąk matczynych.
Aaaaa, udało mi się również dopaść na chwilę lutownicy i plastrów agatu, ale efekty pokażę jutro.

A teraz tak sobie siedzę, lekko obolała, i myślę - a po co mi to było ?
I boję się marzyć o kolejnym wolnym dniu, bo kto wie, co mi znów strzeli do głowy - może tym razem jakieś gruntowne porządki, w piwnicy, nie daj Boże ;-)